'The Humpty Dance' helpt dikke meisjes het gevoel te hebben dat ze het recht hebben om gelukkig te zijn, zelfs als we ruzie hebben over de nieuwste ongeautoriseerde Kardashiaanse bikinifoto's
Ik heb slechts 17% van de schaamte om toe te geven dat nadat ik over de bikinifoto van Khloe Kardashian had gehoord en niet wilde dat de wereld deze zou zien, het eerste wat ik deed was naar de foto zoeken. Het is te gemakkelijk te vinden. Kardashian droeg een tweedelige jurk gemaakt van stof met dierenprint, aan elkaar geregen op een zwarte draad. Kruis je benen iets over je dijen, zonder make-up, een zachte glimlach als je oma die van je houdt foto's van je wil maken.
Het is niet dat ik geen sympathie heb voor Kardashian. Ik ben een vrouw en ze heeft vreselijke foto's van zichzelf gemaakt op internet. maar het is niet de waarheid. Ze ziet er mooi, zacht en gelukkig uit, maar nog niet klaar voor consumptie die het kapitalisme zal veroorzaken. Door de jaren heen hebben de Kardashians hun bijdragen gebruikt aan de onbereikbare schoonheidsnormen van de populaire cultuur, waardoor ze paradoxaal genoeg jonge vrouwen ervan hebben overtuigd dat dit niveau van schoonheid kan worden bereikt door de juiste aankoop in het echte leven. (Buikverdwijnthee en lipslijm zijn starterspakketten.) Sociale media zijn een spiegel die kan weerspiegelen wat en wie wenselijk is. Taille is dun, gelaatstrekken zijn dun. Hier is een filter dat beide kan doen.
Deze willekeurige foto van Kardashian die op internet verscheen, is van de Tovenaar van Oz, momenten achter de schermen. Een vriend op Twitter zette vraagtekens bij dit nieuwste Kardashian-drama en vroeg zich af waarom ze denken dat wij, het grote publiek, niet weten dat het familiebedrijf een miljardenbedrijf is, gebouwd op de beste verlichting, photoshoppen en excessief voorbij de fantasie van diëten en lichaamsbeweging, ik weet nog steeds niet genoeg over plastische chirurgie en andere methoden. Ik sprong op het onderwerp en wees erop dat de kooi soms door onszelf is gemaakt, zelfs een mooie leugen is een leugen, en het is niet altijd gemakkelijk om je imago in stand te houden.
Cardi B heeft daarentegen nog steeds geen last van de paparazzi die haar van haar werk betrappen, omdat de vrouw vanaf dag één eerlijk is geweest tegenover haar publiek over hoe ze eruitzag toen ze nog niet klaar was. We hebben haar geen make-up zien dragen, een hoed dragen en allerlei soorten huiskleding zien dragen. Ik weet niet wat de kern van Cardi B's vertrouwen is. Maar onlangs begon ik te begrijpen dat een deel van mij voortkwam uit een songtekst, en de beroemdste bar ging over druk bezig zijn in de Burger King-badkamer.
Het nummer “The Humpty Dance” werd gezongen door Shock G en Digital Underground. Ik heb al jaren niet meer aan deze groep mensen gedacht, maar toen ik hoorde dat hij vorige week op 57-jarige leeftijd is overleden, moet mijn humeur zo zijn. Misschien was het de witte wijn die ik die avond dronk, maar zijn nieuws over de dood van Shock G bracht me terug in de tijd.
Digital Underground bracht “The Humpty Dance” uit in 1990, toen ik 5 jaar oud was. De videoclip verloor dat jaar van MC Hammer's "U Can't Touch This" voor de beste rapvideo bij de MTV Video Music Awards. Ik heb een MC Hammer-pop die een paarse knipperende elfenbroek draagt. Ik vermoed dat het volkslied van Shock G, vermomd als partyrockzanger, echt op mijn radar staat. Maar dit nummer zou destijds waarschijnlijk de radio domineren, en toen ik door de stad reed, drong de tekst door tot mijn jonge onderbewustzijn.
Je kunt niet altijd te veel waarde hechten aan de teksten. Soms rennen ze haastig weg, of verkleedt de artiest zich gewoon als een personage; Humpty Hump is tenslotte de andere zelf van Shock G. Maar als Shock G rapt, voelt 'The Humpty Dance' echt aan in het midden van het nummer: 'Ik denk dat het duidelijk is, en ik hou ook van schrijven.' Dit is een soort toonverandering die je klas van de 10e klas vult met deze woorden. De ernst van de clown, alleen jij bent de enige die na schooltijd je waakzaamheid tegen je verslapt. Het dwingt je heen en weer te bewegen in de muziek om andere waarheden te ontdekken.
In de videoclip, opgenomen met een budget dat nauwelijks bestaat, schokte Shock G de microfoon als Humpty Hump. Hij draagt een witte hoed van namaakbont met een hangend label, een geruit colbert, een witte strik met stippen om zijn nek, een tweede zwarte strik met stippen op zijn schouders en een nep-plastic neus. Bril. Toen Humpty begon te rappen hoe grappig hij eruitzag, kon mijn kleuter het daar niet mee oneens zijn.
In de jaren negentig hadden we misschien overgewicht D, een liefhebber van overgewicht in huis, maar obesitas is in de meeste kringen nog steeds, net als nu, synoniem met niet sexy zijn. Maar toen Humpty Hump riep: "Hé, dikke meid, kom hier, ben je netelig?" Voor mij klinkt dit niet als een wrede grap ten koste van een vrouwelijk lichaam. Klinkt interessant. Toen ik opgroeide, nadat ik had meegemaakt hoe een man het woord ‘Fat b–!’ uitspuugde. Eenmaal afgewezen, klinkt Humpty's bar vrolijk en plezierig.
Hij is een persoon die zijn verlangens kenbaar maakt en duidelijk maakt dat lichamen in alle soorten en maten in het openbaar gewenst kunnen worden en de moeite waard zijn om van te genieten: “Ja, ik noem je dik/Kijk me aan, ik ben dun/Het is nooit gestopt Ik heb het niet meer druk.” Toen ik in een Instagram-verhaal hulde bracht aan Shock G met witte wijn, maakte ik enthousiast hetzelfde argument. Een magere vriend sloop mijn privébericht binnen en vertelde dat deze bars niet alleen resoneren met dikke meiden die willen flirten. Jarenlang gebruikt hij het slanke frame dat Humpty Hump noemt als zelfbevestiging vóór het huwelijk.
Ik wil de frontlens van het lichaam op Shock G niet forceren. De instructie van “The Humpty Dance” is niet volwassen genoeg en zeer capabel. De meisjes in de videoclip zijn dun genoeg om beïnvloeders van moderne sociale media te worden. Wie weet wie Shock G het geslacht vermindert.
Maar ik geloof dat zijn egalitaire kijk op geluk verder gaat dan dit fragment. Aan het einde van het lied zei Humpty dat hij zich niet schaamde voor zijn neus: "Hij is zo groot als Kimchi!" In hetzelfde album van "Doowutchyalike" nodigde Shock G mensen van alle klassen en huidskleuren uit om hun kleren uit te trekken en in het zwembad te springen. . Een jaar later bracht Digital Underground “No Nos Job” uit. Hoewel dit nummer het domein van lichaamsvernedering betreedt, is de belangrijkste boodschap dat de neus, lippen en billen van zwarte vrouwen niet door plastische chirurgie gecorrigeerd hoeven te worden. Shock G deed zelfs een beroep op de hebzucht van beroemdheden om het probleem verder te verergeren: “Al deze zogenaamde beroemdheden hebben miljoenen platen verkocht en geen verantwoordelijkheid opgeëist/Een jong meisje zag je in een tv-programma/Ze was pas zes jaar oud en zei: ,'Mam, ik hou niet van mijn neus!'/Waarom verpruts je het hoofd van je kind/Dus je kunt nog een gouden waterbed maken?!"
Shock G wees erop dat kleine meisjes hun mening kunnen verdraaien via de media die ze consumeren. Daarom, terwijl de jaren verstrijken en mijn lichaam groeit en bloeit, verbergt kleine Mingda een verlangen naar een dik meisje in haar hart en keert ze keer op keer terug, wat misschien niet zo ongebruikelijk is. . Wanneer een cultuur die investeert in mager opperste mij probeert te vertellen dat ik niet mag genieten van een lichaam boven een bepaald gewicht en dat het niet de moeite waard is om begeerd te worden, heb ik een instructie, hoe klein ook, geloof anders, blijf zoeken geluk en geluk. Hoe het publiek vindt dat ik naar mijn lichaam moet kijken, heeft mij er nooit van weerhouden om bezig te zijn. Geen Burger King-badkamer nodig.
Als je de mensen die je op Instagram volgt in de gaten houdt, gebruik je hun dijbeen om influencers in te halen en je te dwingen te kopen wat ze verkopen. Je feed kan minder bikini's met een gebogen rug hebben die op je dijen passen, en meer Lizzo zal haar lichaam gebruiken om je te zegenen tijdens het sporten en waar je met plezier geprezen en verlangd wordt. Je zou zelfs naar #bookstagram kunnen gaan en prachtige boeken naast het theekopje zien liggen, zoals Sabrina Strings' 'Fear of Black Body: The Racial Origins of Obesity Fear', dat lipofobie met racisme verbindt. Of Sonya Renee Taylor's The Body is Not a Apology: The Power of Radical Self-Love met Taylor's zwarte lichaam rijkelijk open op de cover, waardoor je wordt uitgenodigd om te genieten van je eigen lichaam. Of een video van Adrienne Maree Brown, de auteur van het boek Happy Activism: Feeling Good Politics. Ze zegt deze woorden om je te verrijken, niet om je teleur te stellen. Als Instagram erop staat je dingen te verkopen, waarom zou je dan niet dingen kopen die je voeden?
Van dakloosheid tot het hoofd van het sneaker-imperium, Jaysse Lopez is de “enige overlevende” Lees Shedeur Sanders is klaar om uit de schaduw van zijn vader Deion te stappen en in de schijnwerpers te staan. Nu het lezen van familierelaties het Grambling-Tennessee State-spel bijzonder geschikt maakt voor dit koppel meteen lezen
Deze boeken en deze zwarte vrouwelijke boodschappers zorgen ervoor dat ik mijn verlangens en verlangens niet langer hoef te beschermen met de tekst van een 30 jaar oud rapnummer. Maar dit toont de kracht van de Shock G-rol. In slechts een paar woorden creëerde hij een voldoende sterk reddingsvlot om mij te helpen mijn gevoel van eigenwaarde te behouden in de golf van cultureel ontworpen zelfhaat. Shock G en Digital Underground zullen herinnerd worden vanwege hun bijdragen aan de muziek, en hopelijk zullen de herinneringen aan Shock G ook herinnerd worden omdat ze ons allemaal begeleidden om meer plezier te hebben.
Minda Honey is schrijver en oprichter van TAUNT in Louisville, Kentucky. Ze brengt haar vrije tijd door in een leven voorbij emoties en hyped haar vrienden op sociale media.
Posttijd: 04-sep-2021