'The Humpty Dance' helpt dikke meisjes voelen dat ze het recht hebben om gelukkig te zijn, zelfs als we ruzie maken over de nieuwste ongeoorloofde bikinifoto's van de Kardashians
Ik schaam me er maar 17% voor om toe te geven dat ik, nadat ik over de bikinifoto van Khloé Kardashian hoorde en niet wilde dat de wereld die zag, meteen naar de foto op zoek ging. Hij is zo makkelijk te vinden. Kardashian droeg een tweedelige jurk van dierenprintstof, aan elkaar geregen aan een zwarte draad. Kruis je benen lichtjes over je dijen, zonder make-up, en glimlach zachtjes wanneer je oma, die van je houdt, foto's van je wil maken.
Het is niet dat ik geen sympathie voor Kardashian heb. Ik ben een vrouw, en ze heeft vreselijke foto's van zichzelf op internet gezet. Maar het is niet de waarheid. Ze ziet er prachtig, zacht en gelukkig uit – maar niet klaar voor de consumptie die het kapitalisme zal aanwakkeren. Door de jaren heen hebben de Kardashians hun bijdrage geleverd aan de onbereikbare schoonheidsnormen van de populaire cultuur, en paradoxaal genoeg jonge vrouwen ervan overtuigd dat dit schoonheidsniveau bereikt kan worden door de juiste aankopen in het echte leven. (Abdominale verdwijnthee en lip slijm zijn starterspakketten.) Sociale media zijn een spiegel die kan weerspiegelen wat en wie wenselijk is. De taille is dun, de gelaatstrekken zijn dun. Hier is een filter dat beide kan.
Deze willekeurige foto van Kardashian die op internet verscheen, is van de Tovenaar van Oz, momenten achter de schermen. Een vriend op Twitter stelde dit laatste Kardashian-drama ter discussie en vroeg zich af waarom ze denken dat wij, het grote publiek, niet weten dat het familiebedrijf een miljardenbedrijf is, gebouwd op de beste belichting, Photoshop en overmatige... Naast de fantasie van diëten en sporten, weet ik nog steeds niet genoeg over plastische chirurgie en andere methoden. Ik sprong op het onderwerp in en wees erop dat de kooi soms door onszelf wordt gebouwd, dat zelfs een mooie leugen een leugen is, en dat het niet altijd makkelijk is om je imago te behouden.
Cardi B daarentegen laat zich nog steeds niet afschrikken door de paparazzi die haar van haar werk betrappen, omdat ze vanaf dag één eerlijk is geweest tegen haar publiek over hoe ze eruitzag toen ze nog niet klaar was. We hebben haar zonder make-up gezien, met een hoed en in allerlei soorten huiskleding. Ik weet niet wat de kern is van Cardi B's zelfvertrouwen. Maar onlangs begon ik te begrijpen dat een deel van mij voortkwam uit de tekst van een liedje, en dat de beroemdste bar ging over druk zijn in de Burger King-toiletten.
Het nummer "The Humpty Dance" werd gezongen door Shock G en Digital Underground. Ik heb al jaren niet meer aan deze groep mensen gedacht, maar toen ik vorige week hoorde dat hij op 57-jarige leeftijd is overleden, moet ik wel zo'n stemming hebben gehad. Misschien kwam het door de witte wijn die ik die avond dronk, maar zijn nieuws over Shock G's dood bracht me terug in de tijd.
Digital Underground bracht "The Humpty Dance" uit in 1990, toen ik 5 jaar oud was. De videoclip verloor dat jaar van MC Hammers "U Can't Touch This" voor de beste rapvideo bij de MTV Video Music Awards. Ik heb een MC Hammer-pop in een paarse, flitsende elfenbroek. Ik vermoed dat Shock G's zelfwaarderingslied, vermomd als een partyrockzanger, echt op mijn radar staat. Maar dit nummer zou destijds waarschijnlijk de radio domineren, en tijdens een ritje door de stad drong de tekst door tot mijn jonge onderbewustzijn.
Je kunt niet altijd te veel waarde hechten aan de tekst. Soms rennen ze er snel vandoor, of verkleedt de artiest zich gewoon als een personage. Humpty Hump is tenslotte Shock G's andere zelf. Maar wanneer Shock G rapt, is het juist het midden van het nummer dat "The Humpty Dance" echt laat voelen: "Ik denk dat het voor de hand liggend is, en ik schrijf ook graag." Dit is een soort toonverandering die je klas in de vierde klas vult met deze woorden: De ernst van de clown, alleen jij bent de enige die je na schooltijd niet meer durft te verdedigen. Het dwingt je om heen en weer te bewegen in de muziek om andere waarheden te ontdekken.
In de videoclip, opgenomen met een budget dat nauwelijks bestaat, schokte Shock G de microfoon als Humpty Hump. Hij draagt een witte imitatiebonten hoed met een hanglabel, een geruit colbert, een witte stropdas met stippen om zijn nek, een tweede zwarte stropdas met stippen op zijn schouders en een neppe plastic neus. Een bril. Toen Humpty begon te rappen over hoe grappig hij eruit zag, kon mijn kleuter het niet ontkennen.
In de jaren 90 hadden we misschien een zwaarlijvige D, een zwaarlijvige minnaar thuis, maar obesitas is nog steeds, net als vandaag de dag, in de meeste kringen synoniem met niet sexy zijn. Maar toen Humpty Hump riep: "Hé, yo, dik meisje, kom eens hier - ben je kietelig?", klinkt dat voor mij niet als een wrede opmerking ten koste van een vrouwenlichaam. Klinkt interessant. Toen ik opgroeide, na te hebben meegemaakt hoe een man het woord "Dikke b-!" uitsprak toen ik het had afgewezen, klonk Humpty's bar vrolijk en gezellig.
Hij is iemand die zijn verlangens kenbaar maakt en duidelijk maakt dat lichamen van alle soorten en maten in het openbaar begeerd kunnen worden en de moeite waard zijn om van te genieten: "Ja, ik noem je dik/Kijk naar me, ik ben dun/Het is nooit gestopt, ik ben niet meer bezig." Toen ik Shock G eerde met witte wijn in een Instagram-verhaal, gebruikte ik enthousiast hetzelfde argument. Een dunne vriend sloop mijn privébericht binnen en vertelde dat deze repen niet alleen aanslaan bij dikke meisjes die willen flirten. Al jaren gebruikt hij het slanke postuur waar Humpty Hump het over heeft als zelfbevestiging voor het huwelijk.
Ik wil de frontlens van de body van Shock G niet forceren. De instructies van "The Humpty Dance" zijn niet volwassen genoeg en erg capabel. De meisjes in de videoclip zijn dun genoeg om influencers van moderne sociale media te worden. Wie weet wie Shock G gendermatig reduceert.
Maar ik geloof dat zijn egalitaire kijk op geluk verder gaat dan dit fragment. Aan het einde van het nummer zei Humpty dat hij zich niet schaamde voor zijn neus: "Hij is zo groot als kimchi!" Op hetzelfde album van "Doowutchyalike" nodigde Shock G mensen van alle klassen en huidskleuren uit om hun kleren uit te trekken en in het zwembad te springen. Een jaar later bracht Digital Underground "No Nos Job" uit. Hoewel dit nummer wel degelijk het domein van lichaamsvernedering betreedt, is de belangrijkste boodschap dat de neus, lippen en billen van zwarte vrouwen niet met plastische chirurgie gecorrigeerd hoeven te worden. Shock G deed zelfs een beroep op de hebzucht van beroemdheden om het probleem nog verder te verergeren: "Al deze zogenaamde beroemdheden hebben miljoenen platen verkocht en geen enkele verantwoordelijkheid opgeëist/Een jong meisje zag je in een tv-programma/Ze was pas 6 jaar oud en zei: 'Mam, ik vind mijn neus niet leuk!'/Waarom verpest je het hoofd van je kind/Zodat je nog een gouden waterbed kunt maken?!"
Shock G wees erop dat kleine meisjes hun mening kunnen verdraaien door de media die ze consumeren. Daarom, naarmate de jaren verstrijken en mijn lichaam groeit en bloeit, verbergt de kleine Mingda een verlangen naar een dik meisje in haar hart en keert het steeds terug, wat misschien niet zo ongebruikelijk is. Wanneer een cultuur die investeert in dunne superioriteit me probeert te vertellen dat ik niet mag genieten van een lichaam boven een bepaald gewicht en dat het niet de moeite waard is om begeerd te worden, heb ik een instructie, hoe klein ook, geloof er anders in en blijf geluk en geluk nastreven. Hoe het publiek denkt dat ik mijn lichaam moet zien, heeft me er nooit van weerhouden om bezig te zijn. Geen behoefte aan de wc van Burger King.
Als je de mensen die je op Instagram volgt in de gaten houdt, zul je hun thigh gap gebruiken om influencers in te halen en je te dwingen alles te kopen wat ze verkopen. Je feed kan minder bikini's met een gebogen rug hebben die goed op je dijen passen, en meer Lizzo zal haar lichaam gebruiken om je te zegenen tijdens het sporten en zal met plezier geprezen en verlangd worden. Je zou zelfs naar #bookstagram kunnen gaan en prachtige boeken naast je theekopje zien liggen, zoals Sabrina Strings' "Fear of Black Body: The Racial Origins of Obesity Fear", die lipofobie koppelt aan racisme. Of Sonya Renee Taylors The Body is Not a Apology: The Power of Radical Self-Love met Taylors zwarte lichaam rijkelijk opengeslagen op de cover, uitnodigend om te genieten van je eigen lichaam. Of een video van Adrienne Maree Brown, de auteur van het boek Happy Activism: Feeling Good Politics. Ze spreekt deze woorden om je te verrijken, niet om je teleur te stellen. Als Instagram je dingen wil verkopen, waarom koop je dan geen dingen die je voeden?
Van dakloosheid tot hoofd van het sneakerimperium, Jaysse Lopez is de "enige overlevende" Lees Shedeur Sanders is klaar om uit de schaduw van zijn vader Deion te stappen en in de schijnwerpers te staan Nu lezen familierelaties maakt de Grambling-Tennessee State-wedstrijd bijzonder geschikt voor dit stel dat onmiddellijk leest
Deze boeken en deze zwarte vrouwelijke boodschappers betekenen dat ik mijn verlangens en begeerten niet langer hoef te beschermen met de tekst van een 30 jaar oude rapsong. Maar dit toont de kracht van de Shock G-rol. In slechts een paar woorden creëerde hij een voldoende sterk reddingsvlot om me te helpen mijn zelfvertrouwen te behouden te midden van cultureel gevormde zelfhaat. Shock G en Digital Underground zullen herinnerd worden om hun bijdragen aan de muziek, en hopelijk zullen de herinneringen aan Shock G ook herinnerd worden omdat ze ons allemaal hebben geholpen meer plezier te beleven.
Minda Honey is schrijfster en oprichter van TAUNT in Louisville, Kentucky. Ze besteedt haar vrije tijd aan een leven zonder emoties en maakt reclame voor haar vrienden op sociale media.
Plaatsingstijd: 4 sep 2021